Nie wiem jak na Was, ale na mnie filmy na faktach autentycznych działają zawsze podwójnie. Było tak też i tym razem - historia ta o wiele bardziej mnie przeraziła, niż nie jeden horror... Nie wiem jak chorą umysłowo trzeba być kobietą, by czynić swym przybranym dzieciom (i innym ludziom) tak olbrzymie krzywdy. Przerażające. Ciekawa jestem na ile film jest zgodny z tamtą historią, bo w filmie Brendzie uchodziło wszystko płazem przez wiele, wiele lat... Trochę dziwne, że nikt się nie zorientował nieco wcześniej co jest grane. Ten film powinien przemówić do każdego z nas, że jeśli wśród sąsiadów widzimy coś podejrzanego, to trzeba reagować, a nie odwracać głowę w drugą stronę z nadzieją, że zrobi to za nas ktoś inny.

Poza tym bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie aktorka Kirstie Alley, grająca Brendę. Nie ukrywam, że ta kobieta jak dotąd kojarzyła mi się tylko z dosyć prostą rolą w "I kto to mówi" (3 części), dlatego gdy zobaczyłam ją w obsadzie tegoż filmu, nie spodziewałam się czegoś dobrego, sądziłam, że da ciała i się nie sprawdzi. Cóż, byłam w błędzie. W filmie było kilka dość trudnych do zagrania scenek, a ona świetnie pokazała wszystkie emocje i byłabym w stanie uwierzyć, że Brenda Geck to naprawdę ona. Ale dziwnie było na nią patrzeć w roli grubej, "szerokiej" mamuśki... ;)