Rok 1961 widzimy salę kinową w której grany jest film, gdzie jakaś kobieta wyznaję miłość innej. Jakaś zniesmaczona para wychodzi w tym momencie. Widzimy dwie starsze lesbijki Edith i Abby, które trzymają się za ręce. Jacyś młodzi widzowie z tyłu się śmieją, więc odsuwają się od siebie. Po seansie Sam pracownik kina pyta je jak im się podobało, a także proponuje odprowadzenie do domu. Kiedy wychodzą z budynku to samo grono młodych niekulturalnie się na nie gapi. W domu jedna z nich prawdopodobnie doznała wylewu.

Rok 1972 grupa lesbijek Karen, Linda, Jeanny i Michelle mieszka w jednym domu. Jedna z nich opowiada, że jej romans był tylko formą eksperymentu z drugiej strony. Dwie z nich kiedyś były razem, ale jedna uznała, że woli przyjaźń między nimi. Jadą na studia, gdzie dowiadują się, że władze uczelni nie zezwalają na feministyczne spotkania, bo myślą, że to zlot lesbijek. Większość kobiet uważa, że najpierw należy walczyć o ich prawa a dopiero później o homoseksualizm. Wyrzucają grupę mimo, że one założyły ten ruch. Rok 2000 dwie lesbijki Fran i Kal rozmawiają z dwoma gejami o dziecku. Kobiety chciałyby mieć dawcę nasienia, który nie będzie sobie rościł praw do dziecka, które chciałyby wychować.

Podobnie jak część pierwsza ta również bardzo gra na emocjach. Mamy trzy historie, których główne bohaterki mierzą się w gruncie rzeczy z ciężką rzeczywistością. W każdym przypadku czasy są anty wobec homoseksualistów. W pierwszej historii kobieta z ciężką tajemnicą jaką była relacja w której żyła została zdana na łaskę obcych ludzi. Dodatkowo w szpitalu jest traktowana niepoważnie. W drugiej Linda miała ciężki wybór w postaci przekonań grupy lub własnego serca a w trzeciej para starająca się o dziecko. W pewnym momencie nawet zastanawiają się czy hipotetyczne dziecko będzie wyśmiewane z ich powodu, czyli czy dalej będzie żyło w czasach nienawiści wobec osób homoseksualnych. Czytając opinie o tej produkcji zgodnie z nimi muszę stwierdzić, że historia o staruszkach była najbardziej chwytająca za serce. Niemniej druga była również bardzo mocna. Cały film jest czymś co każdy homofob powinien zobaczyć. Gra aktorska na najwyższym poziomie podobnie jak fabuła. Muzyka dopełnia to wszystko w cudowny sposób. Vanessa Redgrave, Chloë Sevigny oraz Michelle Williams to niezaprzeczalnie gwiazdy tego filmu. Moja ocena to 9/10.